Kleinkunst: Suzanne

Suzanne
(V.O.F. de Kunst)
We zitten samen in de kamer
en de stereo staat zacht
en ik denk nu gaat ’t gebeuren,
hierop heb ik zo lang gewacht
niemand in huis de deur op slot
mijn avond kan nie tmeer kapot

Suzanne, Suzanne
Suzanne, ik ben stapelgek op jou

Ik leg mijn arm om haar schouders,
streel haar zachtjes door haar haar
ik kan het bijna niet geloven,
voorzichtig kussen wij elkaar
en opeens gaat de telefoon
en een vriendelijke stem
aan de andere kant van de lijn
verontschuldigt zich voor
’t verkeerd verbonden zijn
en ik denk bij mezelf:
waarom nu, waarom ik, waarom

Suzanne, Suzanne
Suzanne, ik ben stapelgek op jou

’k Ga maar weer opnieuw beginnen,
zoen haar teder in haar nek
maar de hartstocht is verdwenen,
en ze reageert zo gek
ze vraagt of er nog cola is
en ik denk: nu is het mis

We zitten nog steeds in de kamer,
met de stereo op tien
’t zal nu wel niet meer gebeuren,
dus ik hou het voor gezien
ze zegt: ik denk dat ik maar ga
ze zegt: tot ziens en ik zeg: ja

Suzanne, Suzanne
Suzanne, ik ben stapelgek op jou
Ik ben stapelgek op jou