Kleinkunst: De dierenboerderij

De dierenboerderij
(Miel Cools)
na de grote revolutie
op de dierenboerderij 
toen de hereboer onthoofd was
waren alle dieren vrij
en ze snaterden en gakten,
loeiden, blaften luid dooreen:
voortaan is het één voor allen,
voortaan blijft het allen één
en het vette roze varken riep:
nu is de zaak gezond 
en hij slobberde zich rond
en schurkte in zijn eigen...

maar na veertien dagen eten
was opeens de haver op
en de paarden stonden hongerig
met uitgeteerde kop
tot de hengst zei: kameraden
kies met mij de faire dood
onze opbrengst bij de vilder
helpt de and’ren uit de nood
en het varken riep: eet paardevlees
goedkoop en zeer gezond
en hij slobberde zich rond
en schurkte in zijn eigen... 

toen is na een hevig onweer
't pluimvee van de leg geraakt 
't varken zag het en sprak: vrienden
in dit land wordt niet gestaakt
als je hier niet meer van nut bent
loop dan snel naar de poelier 
offer eigen vlees en veren
ter bevrijding van het dier
en het varken riep: eet kippebout
niet duur en zeer gezond 
en hij slobberde zich rond
en schurkte in zijn eigen... 

door de slacht van al die dieren
kwam er personeelsgebrek 
maar de os sprak: ach, dan neem ik
nog meer lasten op mijn nek
van die overmaat aan arbeid
werd de os natuurlijk ziek
en het zwijn bracht zijn kadaver
rechtstreeks naar de lijmfabriek
en het varken riep: koop beenderlijm,
een cent of wat het pond
en hij slobberde zich rond
en schurkte in zijn eigen...

eindelijk had het vette varken
op de dierenboerderij 
door gebrek aan beter dieren
de volmaakte heerschappij
maar op een nabije hoeve
nam een veeboer zijn geweer
legde aan en schoot het varken
in zijn volle glorie neer
en het varken riep als laatste kreet:
jij imperialist!
daarmee was de kringloop rond
de revolutie uitgewist.