Kleinkunst: Je kunt niet zonder de anderen

Je kunt niet zonder de anderen
(Zjef Vanuytsel)
Als je soms denkt aan de pijn en het leed die jou vrienden jou deden,
die gisteren nog zegden alles voor je te doen.
Of je denkt aan de woorden van haat die je dient te vergeten,
dan heb je geen zin, verder te doen.

En dan krijg je de lust om terug in je schelp te kruipen,
om alleen te gaan leven en je voeten te vegen aan de rest.
En dan zweer je voortaan voor niemand je wil nog te buigen,
je maakt je eigen wereld, je eigen nest.

Maar denk niet ik ga mijn eigen gang,
denk niet ik ga het veranderen,
want alleen ben je te klein en te bang.
Je kunt niet zonder de anderen.

Maar als je op straat even rondloopt en je kijkt naar al die koude gezichten,
waarop je ziet wat de ene voor de ander overheeft.
Of je luistert naar de wereld met haar moord en oorlogsberichten,
dan vraag je je af waarom je nu leeft.

En dan krijg je de lust om je eigen eiland te kopen,
weg van de mensen en weg van hun hun hartloos gedoe.
Om naar eigen maat je eigen pad op te lopen,
weg van je vrienden want je bent het moe.

Maar denk niet ik ga mijn eigen gang,
denk niet ik ga het veranderen,
want alleen ben je te klein en te bang.
Je kunt niet zonder de anderen.

Maar dan zie je misschien toevallig een paar fijne dingen,
twee mensen die elkaar zomaar een pleziertje doen.
Of twee anderen die gewoon proberen elkaar te beminnen,
en dan krijg je weer zin, verder te doen.

En dan krijg je de lust om terug uit je hokje te kruipen,
omdat je alleen geen haat, maar ook geen vriendschap verkrijgt.
En dan zweer je voortaan voor iedereen je wil te gaan buigen,
om de mensen te geven, wat je van hen niet krijgt.

Maar denk niet ik ga mijn eigen gang,
denk nooit ik ga het veranderen,
want alleen ben je te klein en te bang.
Je kunt niet zonder de anderen.