Kleinkunst: Linda

Linda
(Jan Puimège)
Linda is best tevreden met lichtroze kleren
en speelgoed van glas
Linda zit in de zetel en dan zou je zweren
dat zij een pop was
ze staat urenlang in de spiegel te staren, 
maakt vreemde gebaren je weet niet naar wie,
en raak je haar aan, schrikt ze op en wordt kriegel
en wijst naar de spiegel waar ik niks in zie.
Linda is heel gelukkig maar soms ook wat nukkig,
dan moet ze naar bed
Linda droomt dan van draken, 
maar een prins komt haar schaken, dan is ze gered
Ze deint heel koket door de straat en de buren
die stil staan te gluren zeggen "ze is gek"
ze voelt zich bekeken, maar 't kan haar niet deren
want zij is de mooiste en de anderen zijn gek.

De vrouw in het wit die haar steeds komt verzorgen
zegt : "Mevrouw misschien morgen, weten we iets,
van Linda die nooit zal lachen of huilen,
geen gedachten kan ruilen want Linda zegt niets".

Linda blijft voor de groten in zichzelf opgesloten
en kan er nooit weg
Linda zal nooit echt leven, maar dat is haar om 't even
want in haar wereld is zij en prinses.