Kleinkunst: Walter, ballade van een goudvis

Walter, ballade van een goudvis 
(Jan De Wilde, vrij bewerkt naar W.H. Auden)
 
Walter was heel tenger toen hij op de wereld kwam 
hij bestond praktisch enkel uit wat benen 
wat roos-blauw rimpelig vel en een veel te grote kop 
z’n moeder durfde hem bijna niet spenen. 

Maar na veel nachten zonder slaap, veel zorgen en geduld 
werd Walter al wat sterker en op zeven 
was hij ‘n doodgewone knaap, een beetje bleek misschien 
met her vooruitzicht op een onopvallend leven. 

Walter zat soms urenlang voor het kippenhok, 
of soms op de knieën van zijn vader 
die zong in falset: Zalig zijn de zuiveren van hart 
ze zullen tot de Heer worden verzameld ! 

Zijn vader, hoogstwaarschijnlijk zelf een zuivere van hart 
werd enkele jaren later ook verzameld 
hij deed net een uitval naar een zilveruitje op z’n bord 
het was gewoon maar een breuk van de hartader. 

Walters oom vond hem een baantje bij de Brabantbank 
hij deed z’n paperassenwerk heel voorbeeldig 
de directeur zei van ‘m: Walter is een flinke kracht 
maar  om het ver te schoppen wat te melig ! 

Z’n vrienden schimpten: heb jij wel eens ooit een vrouw gehad ? 
hij glimlachte onzeker en verlegen; 
Kom zaterdag na achten eens met ons mee naar de stad 
hij zei niet ja en sprak ze ook niet tegen. 

Op zaterdag, na achten, klom Walter reeds in bed 
terwijl het buiten naar jasmijnen geurde 
regelde zijn wekker, sloeg z’n bijbel op en las 
wat indertijd met Habakuk gebeurde. 

Toen nam de Brabantbank een nieuwe hulpboekhouder aan 
Saskia was mooi en heel gewillig, 
ze had vreemde licht ogen , ze was jong, ze was niet dom 
ze liet Walter helemaal niet onverschillig. 

De eerste keer dat hij haar vroeg, zei Saskia: misschien 
ze vond hem saaier dan ‘n dooie goudvis 
de tweede keer keek Saskia heel ernstig en zei ja 
‘n mens moet zich toch vestigen voor hij koud is ! 

‘n Anjer in z’n knoopsgat liep Walter naar z’n werk 
liep zachtjes fluitend door de straten, 
de deur stond op ‘n  kier, hij trok zich eventjes terug 
ze waren over Saskia aan ‘t praten. 

Arme stomme Walter, zei de hoofdboekhouder traag, 
je zou ‘m best niet naar dat feestje vragen 
Jezus, Jezus, deed er een, wat heb ik in die laan 
‘n pret gehad met Saskia in m’n wagen. 

Walter stond weer buiten, staarde in de zon 
Heer, in wie moet ik nog geloven ? 
Het zoemde in z’n schedel, het antwoord kwam terstond: 
Bestemmeling is onbekend hierboven. 

De mensen machten toen hij zei: Heer, wat moet ik doen ? 
Hij hoorde niets, hij leek wel in extase, 
het antwoord kwam dit keer van de affiches aan de muur 
z’n ogen lazen vaag: Houdt goed uw Pasen ! 

Walter liet ‘n advertentie plaatsen in de krant: 
ik verklaar dat ik geen schulden zal betalen 
die Saskia gemaakt heeft, daar ik het echtelijk dak 
verlaten heb, getekend W. De Schraele. 

Walter keerde nooit terug naar de Brabantbank 
hij leerde eigenhandig kleiwerk draaien 
z’n kleren stonken maar hij zei: De vogelen des velds 
ze ploegen niet, ze zaaien noch ze maaien ... 

Hij leeft nu van z’n beeldhouwwerk, maakt Saskia’s van klei 
ze lijken allemaal wel heel tevreden 
‘k Ben de Alfa en de Omega, bromt hij zacht in zichzelf 
ik heb de sleutels van de toekomst en het heden.